خانوادگی

بازم حوصله‌ی شرح قصه نیست. فقط اومدم با همه وجود بنویسم توی این جهان،شخص حامی و کیفیت دلسوزی و نوع محبتی نزدیک و شبیه اعضای خانواده‌‌‌مون مخصوصا پدر و مادر، گیرمون نمیاد و نخواهد آمد. بی‌منت،بی‌آلایش،بی‌قامیش، قربون صدقه‌مون میرن و نمیذارن آب توی دل‌‌مون تکون بخوره و حتی وقتی غر می‌زنیم و غر می‌زنن دل‌شون با زلالی، برای آرامش ما می‌تپه.

این رو فقط وقتی می‌فهمیم که پا بذاریم توی موقعیت‌ها و عرصه‌های جدی جامعه. وقتی با انسان‌هایی روبرو بشیم که کارشون دریدن و چاپیدن روح و جسم آدم‌های دیگس برای بالا رفتن خودشون. اونایی که حتی یه لبخندشون در راستای منافع خودشونه و و و نمونه‌های بی‌شماری که بیش و کم، بهشون بر خوردیم...

قدر خانوادتون رو بیشتر بدونید. خیلی بیشتر!