قسمتی از سریال بلک میرور(Black mirror) بود که مردم با گوشی های هوشمند به هم امتیاز میدادن. خرید و فروش بلیط، غذا، خونه و همه چیز با همین امتیازها انجام میشد. از طرفی میزان امتیاز هرکسی تعیین کننده درجه شهروندیش بود. هرچی امتیاز بالاتر بود تعداد ستاره ها بیشتر و در نتیجه، شهروند، ثروتمندتر و دارای موقعیت اجتماعی و رفاهی بیشتری میشد و برعکس.
اسنپ و برنامه های مشابه،نمونه خفیفِ همین آینده ای هستن که توی این سریال، به نمایش دراومدن. با یک لمس مجازی، میزان رضایت مشتری از سرویسی که در اختیارش قرار گرفته تعیین میشه. وقتی سفر ما با اسنپ تموم میشه بدون کوچکترین کلامی با شخصی حقیقی، موثرترین حرکت حقیقی رو با لمس یکی از این گزینه ها رقم میزنیم: «کاملا راضی،راضی،نسبتا راضی،کاملا ناراضی». این امتیازها برای کار و درآمد راننده، بسیار مهم و اثرگذارن.
شهر شلوغ، بداخلاق، تندخو و عصبانی تهران رو تصور کنید. راننده هایی در اون هستند که صبح تا شب دنده عوض میکنند و همواره به مسافراشون لبخند میزنند! و حتی براشون از ماشین کولر میگیرن! مسافرها از اکثر سفرهاشون راضی هستن چون هزینه پایینی پرداخت میکنن برای سرویسی در سطح مطلوب! به ظاهر، اتفاق خوبی در حال افتادنه و پدیده ای شکل گرفته تا مردم نسبت به هم «خوش رفتار» و «مسئولیت پذیر» باشن! اما این پدیده، عمق و دوام هم داره؟ جوابش حفره ایه که توی اسنپ وجود داره. تقریبا نشده سوار ماشینی بشم و راننده اسنپ این جمله یا مضمونش رو نگه «بعضی از مسافرا فکر میکنن ما گماشته اونا هستیم!». تقریبا بیشتر راننده های اسنپ از برخورد مسافرها شاکی هستن! و طبیعی هم هست.«ستاره مجازی رضایت، فقط توی گوشی مسافرا حضور داره و نه راننده! راننده مجبوره لبخند بزنه چون درآمد و مزایای بیشترش از این راهه. مسافر مجبور نیست مثل آدمیزاد برخورد کنه، چون هیچ فشاری روش نیست! و مبنای رفتارش همون چیزیه که در اصل و واقعیت بوده! و مبنای خوش برخوردی راننده که واقعی نیست: اصالت پول!»
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ.ن: میخوام بگم اصالت، نقش تعیین کننده ای داره توی زیست ما. مدرنیته خوب و گریزناپذیر است اما پر از حفره!
