درباره‌ی یک اختلال

چند روز پیش،از سر اتفاق،مراسم اسکار 2016 را توی لب‌تاب یکی از دوستانم تماشا کردم. مهم‌ترین اتفاقش برنده شدن دی‌کاپریو بود. بازیگری که اسکار نگرفتنش،اسکار را زیرسوال برده بود. نام او به عنوان برنده‌ی بهترین بازی اعلام شد و مرد مو طلایی با تشویق بی‌امان حضار، روی سن رفت برای گرفتن مجسمه‌ی طلایی. صحبتش را با تشکر از ایناریتو و عوامل فیلم از گور بازگشته آغاز کرد. و بعد موضوعی را مطرح کرد که کسی منتظرش نبود. لئو با جمله‌هایی گیرا،دقیق و اثرگذار،نسبت به گرمای زمین و تخریب محیط زیست هشدار داد. همین باعث شد،تشویق حضار نسبت به زمان اعلام برنده شدنش چندبرابر شود. یادم آمد چند هفته پیش نیز با انتشار تصویر دریاچه ارومیه در صفحه‌اش،از خشک شدن آن ابراز تاسف کرده بود. برای من که هیچ فیلمی با بازی او را از دست نداده‌ام، چیزی نمانده بود که آب از لب و لوچه‌ام راه بیفتد؛ چقدر دلسوز! چقدر انسان! چقدر خوب!

امروز،تصویر دیگری را در گوشی‌م بازهم از سر اتفاق دیدم. یک زن،با صورتی خونی و خاکی میان آوار نشسته بود. تصویر،تکراری و عادی بود، زیر آن نوشته بود:«بمباران بیمارستانی پر از بیمار در سوریه»،«آمار کشته‌شدگان در سوریه به بیش از صدهزار نفر رسیده‌است»
اکنون، سوالم از «آقای بازیگر» این است: کدام محیط؟ کدام زیست؟ وقتی عده‌ای، نذر هر روزشان این است اعضای خانواده‌شان با انفجار بمب،تکه پاره نشود! مگر می‌شود دریاچه ارومیه را دید و چند کشور جنگ‌زده را ندید؟ مگر می‌شود در مهم‌ترین و پرمخاطب‌ترین برنامه سینمایی جهان،درباره‌‌ی گرمای زمین، سخنرانی کرد و از گرمای خون ریخته‌ی شده‌ی انسان‌های بی‌گناه چیزی نگفت؟ باید این نمایش را باور کنم؟ باور می‌کنم! همانطور که نمایش‌های پیشین را باور کردم...