بیرون بیا از زیر آوار

صفر.

کفش کلارک قهوه‌ای رنگ، آخرین خریدم از پلاسکو بود. دو هفته‌ی پیش، سر تقاطع فردوسی-جمهوری،آخرین دیدارم با قیافه‌ی عجیب و غریبش بود. نگاهی به هیبت بلندش کردم و رد شدم...حالا این آخرین تصویر،مدام توی ذهنم فلش‌بک می‌خوره و با لحظه‌ی فرو ریختنش دیزالو میشه. چه آشوبی به پا کردی! چه دل‌هایی سوزاندی، پلاسکو!

یک.

دیشب با داداشم، شام می‌خوردیم و تلویزیون نگاه می‌کردیم. کلیپی پخش شد از آتش‌نشان‌های قهرمان، با ترانه‌ و آهنگ و عکس‌هایی بسیار حزن‌انگیز. داداش اعتراض کرد «پس کو جنبه‌ی قهرمانانه‌ی ماجرا؟» نگاهش را پسندیدم. گفتم دقیقا درست میگویی!

هرچند هنوز خیلی‌ها چشم‌انتظارند اما دیگه وقتش شده تراژدی تبدیل بشود به معرفی ابرقهرمان و حرکت قهرمانانه‌اش. به چپ‌های مدعی روشنفکری هم آدرس هالیوود را می‌دهیم با قهرمان‌های کاذب ولی اثرگذارش.

دوم.

از پلشتی‌ها می‌گوییم جا دارد حرکت‌های درخشان را هم ببینیم. مثل مردمی که به ایستگاه‌های آتش‌نشانی رفتند و از قهرمانانشان تقدیر کردند. مثل آدم‌هایی که مهارتی داشتند و داوطلبانه برای کمک رفتند. مثل مردمی که حوالی محل حادثه را شلوغ نکردند. مثل خانواده‌ی شهدایی که با خانواده‌ی آتش‌نشان شهید، دیدار کردند.

سوم.(درخواست)    

فکر کردم چه کاری می‌تونم بکنم برای اینکه صرفا یه غمگین بی‌مصرف نباشم. تصمیم گرفتم با همون نگاه حماسی،کلیپ بسازم.

دنبال آهنگی می‌گردم که مضمونی«حماسی»داشته باشه و در عین حال، مناسب «آتش‌نشان‌های شهید». دارای «شروع و اوج و فرود» مناسب. ترجیحا بیشتر از 3.4 دقیقه نباشه. اگه ترانه‌ بود ایرانی باشه. اگه بی‌کلام بود فرقی نمی‌کنه. با این شرایط اگه مورد خاصی می‌شناسید لطفا معرفی کنید.

 

پ.ن: بعد سه روز، روحیه‌م وقتی تغییر کرد که میم‌عزیز این شاخه‌نرگسا رو گذاشت روی میزم...