موهبتی از نویسنده‌ای شریف
برای یک سپاه،حتی اگر یک سرباز هم به پیروزی برسد اما آن پیروزی،واقعی،عمیق،ماندگار و معتبر به اعتبار یک آرمان باشد،کافی‌ست.
اگر بتوانی به سادگی و صفای یک کودک،اعتقادی خالصانه داشته باشی به اینکه دنیا با تو آغاز نشده و با تو به پایان نمی‌رسد،دیگر مشکل چندانی برای تو _ که بارِ سنگین آن همه رویا و آرزو را شب و روز به دوش می‌کشی _ باقی نخواهد ماند؛ و همین اعتقاد، تو را موظف می‌کند که آرزوهای به انجام نرسیده اما گرانقدر خود را به فرزندانت و فرزندان سرزمینت و فرزندان جهان‌بینی‌ات بسپاری...
اگر این چرخ، بعد از من و تو، خواهد چرخید که بی‌شک خواهد چرخید،بگذار دلیلی یا دلائلی برای خوب چرخیدن در اختیارش بگذاریم.
یادت باشد!
همه‌ی آرزوهای بزرگ،متعلق به من و تو نیست تا بخواهیم به همه‌ی آنها، یکجا برسیم و چیزی برای آیندگان نگذاریم. دنیای بی آرزو، دنیای خوف‌انگیزی‌ست و انسانِ بی آرمان،انسانی حقیر؛ بسیار حقیر، و بسیار حقیر!
