زندگی به مثابه تئاتر

قصه، درست از جایی شروع می‌شود که تعادل زندگی بهم می‌ریزد. کم پیش می‌آید این بهم‌ریختگی، دست خودمان باشد. اما برقراری تعادلِ دوباره دست خودمان است. سرشتِ حقیقی ما در همین بهم ریختگی برملا می‌شود. پایان قصه، رستگاری باشد یا افول، تراژدی یا کمدی؛ این را کنش‌ها و واکنش‌های ما تعیین می‌کنند «هنگام فشار».

این برش را ببینید+

.........................

سلام