زندگی به مثابه رینگ
ورزش‌های مبارزه‌ای، درست موقعی به اوج جذابیت میرسن که اتفاق‌های پیش‌بینی نشده میفتن. وقتی مایک تایسون از باستر داگلاس توی رینگ بوکس شکست خورد، به تایسونِ بدون شکست گفتن چرا باختی؟ حرفی زده بود به این مضمون که «باورم نمیشد کسی بتونه شکستم بده.». اون طرفِ قصه، باستر داگلاس بود که هیچ کس امیدی به برنده شدنش جلوی تایسون نداشت. 9 راند از تایسون فقط مشت خورد و افتاد زمین، ولی توی راند دهم، تایسون رو جوری زد که تا میومد از زمین بلند بشه میفتاد زمین. چند وقت پیش، کلیپ این مبارزه رو دیدم و امشبم مواجهه داشتم با این تعبیر مرحوم شیخ علی صفایی:«کسی که نظام جهان و ترکیب انسان را نمی‌شناسد، از بهار مغرور می‌شود و از پاییز به درد می‌نشیند. در حالی که برای عارف، این همه نشان یک حرکت است و این حرکت متعادل است و تعادلش را از همین تعارض‌ها می‌گیرد.»
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ.ن: عارف بودن که به سیس ما نمیخوره ولی خوش بحال اونهایی که نمیذارن حالمون خوب باشه که فعلا بهار اوناست و پاییز ما. و بدا به روزی که نوبت بهار و خوبی حال ما بشه و راند دهم!
دکتر میم
