راننده ماشین ما از بزرگای فامیل بود. اومد دور برگردون رو بپیچه که یه ماشین با سرعت پیچید جلوش. نزدیک بود تصادف بشه ولی نشد. اون راننده یه جوون بود با زن و بچه.
شیشه ها پایین شدن. فریادها شروع شدن و ترمز دستیها بالا رفتن و راننده ها پیاده شدن و دست به یقه. اولش دست گذاشتم روی شونه فامیل که بی خیال پیاده شدن بشه ولی بی خیال نشد. اون طرفم یه مرد هیکلی بود که وساطت زنش برای دعوا نکردن کافی نبود. بچه کوچیکم داشت توی ماشین! فامیل ما و مرد هیکلی شیش هفت دقیقه یه تک، سر هم داد زدن و تهدید و فحش و میزنم فلانت میکنم و لفظ و لفظ و لفظ! من وایسادم بین دوتاشون که ضربه فیزیکی نزنن به هم. اون وسط یه دست بلند شد و محکم خورد توی چشمم. پلکم برگشت و همونجوری گیر کرد! شبیه اون دلقک بازیا که توی مدرسه در میاوردیم. خندم گرفت اومدم کنار وایسادم. پلکم رو با دست برگردوندم سر جاش. مردم جمع شده بودن و نگاه میکردن. یه آقایی اومد کنارم گفت با یکی از اینا نسبتی داری شما؟ گفتم آره اومدم جدا نگهشون دارم دست یکیشون خورد تو چشمم. تا اومدم برم به ادامه میانجیگری برسم، یارو خیلی مطمئن گفت، ببین هرچی بینشون وایسی بدتر میکنن. دو دقیقه بذار سر هم داد بزنن تموم میشه می‌ره. گفتم جدی؟ گفت حالا ببین! وایسادم کنار و به سی ثانیه نکشیده هردوتا بی خیال شدن و رفتن سمت ماشیناشون. دعوا ختم به خیر شد و ما سوار ماشین شدیم و رفتیم.
این اتفاق، به قدری تکراری هست که اون یارو با قاطعیت میگه وساطت نکنی تموم میشه. بعد هر کدوم ما چند بار مشابه این دعواها رو دیدیم یا شنیدیم؟ چه خبره آخه؟ واقعا چرا توی این بلبشوی اقتصادی و تورم و دلار و سکه و بی ثباتی و روحانی برندپوش رفته توچال و یارو ویلا رو باز کرده پس فرستاد و غیره، که دامن هممون رو گرفته و ول نمیکنه، ما «مردمم» پاچه هم دیگه رو به هر بهونه ای میگیریم و ول نمیکنیم؟ از حوصله من خارج میزنه توصیه مودبانه و متمدنانه. اونوقت که لازمه، مهربون و مودب و صبور نیستیم هیچ کدوم! بهونه کافی برای بد بودنم داریم هر کدوم(فلان مسئول، فلان گه بزرگ رو خورده پس این گه کوچیکی که من می‌خورم در قبال گهی که اون خورده هیچی نیست!). پس حرفای فرهنگ مأبانه گزافه! می‌خوام بگم حالا که به قدر کافی، توی لجن هستیم دیگه لجن رو هم نزنیم دسته جمع!
