با قصه و غصه کرونا

دکتر قادری یکی از اون رفیقاییه که داشتنش برای هر آدمی غنیمته. کسی که وقتی هم‌صحبتش بشی ترجیح میدی زمان‌ هیچ وقت تموم نشه. فرقی نمیکنه باهاش از سینما صحبت کنی یا ادبیات. دربارۀ حوزه و روحانیت و ما فیهاش بحث کنی یا دانشگاه و جامعه و سیاست. اون چیزی که دنبالش هستی رو با زبون ساده و دل‌نشین برات میگه. حالا این رفیقِ دست به قلم ما که پزشک عمومی هم هست، به وعده‌ای که داده بود عمل کرده و بعد از کلی طبابت و مطالعه و تجربه‌های جور واجور از روز اول کرونا تا امروز، یه کتابچه راهنما نوشت برای این دوران و مواجهۀ ما با طغیان کرونا. با تجربه قبلی از استوری‌ها و پست‌ها و شناخت شخصی‌ای که ازش دارم میدونم برای نوشتنش خیلی زحمت کشیده. ولی خب... عجیب نیست که اونو رایگان در اختیار همه قرار داده. اگه تمایل داشتین دانلود کنین و بخونین. ضرر نداره.

----------------------------------

لینک سایت برای دانلود کتابچه

کرونا که تموم بشه...

سرباز که بودم هر روز می‌گفتم سربازی تموم بشه فلان می‌کنم چلان می‌کنم. سربازی تموم شد نه فلان کردم نه چلان. هربار که مشغول کار یا درس و امتحان بودم می‌گفتم تموم بشن چیکار می‌کنم چیکار نمی‌کنم. تموم که می‌شدن هیچ کاری نمی‌کردم. برعکس؛ وقتی سرباز بودم بهترین سفرهای زندگیمُ رفتم. وقتی مشغول امتحان و مقاله و پروژه بودم ازدواج کردم! حالا یا سربازی‌ای که رفتم سربازی نبوده یا دانشگاهی که رفتم دانشگاه. ولی این یه قانون نانوشته‌ست که وقتِ زیاد تلف میشه و وقتِ کم، مفید صرف میشه. هیچی مثل اما و اگر و شاید و حالا ببینم بعدا چی میشه، ترمز راه آدم نیست. همین الآن رو باید جلو ببریم تا آینده شکل بگیره. تا گذشته حسابی بشه. همین الآنِ الآن رو باید زندگی کنیم. عه!

(نلسون راسل حاجی)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

عکس از دکترمیم

پ.ن:

عکس سفرها رو مرور میکردم که رسیدم به این عکس. اون نقطه کوچیک دم اون سایه‌بون منم.

این لحظه‌ی طبیعت‌گردی‌ها رو خیلی دوست دارم که خیلی ملموس متوجه میشم خیلی خیلی خیلی کوچکتر از چیزی هستم که تصورشو میکنم.

ایشاللا بزودی سفر جدید...

رکورد تلخ

ندیدنِ پدر،مادر،خواهر و برادرم چهار هفته شد. مدتی تقریبا بی‌سابقه.

قطعا گلوی مسافرت‌رونده‌های بی‌خیال رو خواهم جَوید.

بقا با بقا

میگن یکی از علت‌های شیوع ویروس کرونا ، خفاش خوردن چینی‌هاس. یه چیزی دارن به اسم سوپ خفاش که خیلی هم پرطرفداره و گرون. اینجوریه که یه کاسه سوپ دارن، و یک عدد بچه خفاش سیاه که لبه‌ی کاسه لم داده. آب رو  هورت می‌کشن. خفاش رو هم می‌بلعن. میگن چون چینی‌ها زیادن مجبورن هر جنبنده‌ای رو بخورن.

حالا بعضی از قبیله‌های جنگلی آفریقا هستن که توی کوهستان زندگی میکنن و داستان دیگه‌ای با خفاش دارن. اینجوریه که مدتها نه خودشون نه زن و بچه، گوشت گیرشون نمیاد. زن و بچه میگن مرد! پاشو برو برامون غذا بیار. و مردها هم میرن خفاش شکار میکنن. اونا یه روش سنتی و سخت برای این کار دارن. اول میرن سراغ ناحیه مرتفع جنگل و یه تیکه از جنگل پر تراکم رو کامل از درخت خالی میکنن و یه راهروی بزرگ درست میکنن. این فضای خالی رو با چوب و تورهای بلند پر میکنن. صحبت از چهل پنجاه متر ارتفاعه. بعد منتظر می‌شینن تا شب بشه. شب، خفاش‌ها میان سمت جنگل تا از پرنده‌ها و حشرات و میوه درخت‌ها تغذیه کنن. خفاش‌ها که فقط با ارسال فرکانس صوتی و برگشتش، موانع رو تشخیص میدن وجود تورهای نازک رو تشخیص نمیدن و توی مسیر حرکتشون گیر میکنن به تور. انقدر جیغ جیغ میکنن و تکون میخورن که مردها خبردار میشن و میان سراغشون. تا صبح بشه ده پونزده‌تا خفاش غول‌پیگر شکار شده. مردها دوتا رو به سلامتی موفقیتشون میزنن به بدن. باقی رو هم می‌برن برای خانوادشون که گرسنه و چشم‌انتظارن. جذابه نه؟ حالا همین مدل زندگی و تلاش برای بقاء، میشه سوژه مستند BBC و یه سری آدمم اینجوری نون میخورن. آدمیزاد توی هر نقطه‌ی دنیا راه خودشو برای بقا پیدا کرده. فقط اینکه هدف و اصرار و این همه تلاش برای بقا چیه؟ الله اعلم!