بقا با بقا

میگن یکی از علت‌های شیوع ویروس کرونا ، خفاش خوردن چینی‌هاس. یه چیزی دارن به اسم سوپ خفاش که خیلی هم پرطرفداره و گرون. اینجوریه که یه کاسه سوپ دارن، و یک عدد بچه خفاش سیاه که لبه‌ی کاسه لم داده. آب رو  هورت می‌کشن. خفاش رو هم می‌بلعن. میگن چون چینی‌ها زیادن مجبورن هر جنبنده‌ای رو بخورن.

حالا بعضی از قبیله‌های جنگلی آفریقا هستن که توی کوهستان زندگی میکنن و داستان دیگه‌ای با خفاش دارن. اینجوریه که مدتها نه خودشون نه زن و بچه، گوشت گیرشون نمیاد. زن و بچه میگن مرد! پاشو برو برامون غذا بیار. و مردها هم میرن خفاش شکار میکنن. اونا یه روش سنتی و سخت برای این کار دارن. اول میرن سراغ ناحیه مرتفع جنگل و یه تیکه از جنگل پر تراکم رو کامل از درخت خالی میکنن و یه راهروی بزرگ درست میکنن. این فضای خالی رو با چوب و تورهای بلند پر میکنن. صحبت از چهل پنجاه متر ارتفاعه. بعد منتظر می‌شینن تا شب بشه. شب، خفاش‌ها میان سمت جنگل تا از پرنده‌ها و حشرات و میوه درخت‌ها تغذیه کنن. خفاش‌ها که فقط با ارسال فرکانس صوتی و برگشتش، موانع رو تشخیص میدن وجود تورهای نازک رو تشخیص نمیدن و توی مسیر حرکتشون گیر میکنن به تور. انقدر جیغ جیغ میکنن و تکون میخورن که مردها خبردار میشن و میان سراغشون. تا صبح بشه ده پونزده‌تا خفاش غول‌پیگر شکار شده. مردها دوتا رو به سلامتی موفقیتشون میزنن به بدن. باقی رو هم می‌برن برای خانوادشون که گرسنه و چشم‌انتظارن. جذابه نه؟ حالا همین مدل زندگی و تلاش برای بقاء، میشه سوژه مستند BBC و یه سری آدمم اینجوری نون میخورن. آدمیزاد توی هر نقطه‌ی دنیا راه خودشو برای بقا پیدا کرده. فقط اینکه هدف و اصرار و این همه تلاش برای بقا چیه؟ الله اعلم!