کیوان،صابر،مهدی و دیگران...
این چند روز، کیوان و صابر و مهدی زنگ زدن و پیام دادن. بعدِ ۲ یا ۳سال! سه تا از درس‌خون‌ترین و باهوش‌ترین شاگردها که توی نخبگی و موفقیتشون شکی نداشتم. دوتاشون سه رقمی شدن و یکی همون مهندسی مکانیکی که دوست داشته قبول شده. خیلی خوشحال بودن. مهدی با لحنی که مثل قبل، سرعتی و بچه‌گونه نبود گفت آقا ربیعی! انگار همین دیروز بود...کلاس نهم بودم...حالم خوب نبود...بهم گفتی بعدا به این روزا میخندی. بعد هی نصیحت کردی وقتی میری دانشگاه چجوری باش و چجوری نباش. اون موقع میگفتم کو تا دانشگاه! حالا تو راه تبریزم برای ثبت نام. کیوان که ذوق سه رقمی شدنش رو داشت گفت اصلا وضعیت روحی خوبی نداشتم. بهش گفتم اگه وضعیت سختی نداشتی شاید انقد بالا نمیشدی. تایید کرد و گفت خیلی لذت داره که سختی کشیدم و موفق شدم. صابر حالا با رتبه خوبش سودای خارج رفتن از سرش پریده. البته فعلاً...! حس عجیبی داشتم. معلم خوشحالی که نگرانه. باغبونی که میوه‌هاش رسیدن ولی از قدرت آفت‌ها خبر داره.
بهشون تبریک گفتم ولی دلم واقعی خوشحال نبود. می‌دونم دیگه بزرگتر میشن و با واقعیت‌ها خیلی جدی‌تر روبرو میشن. کم کم رویاها و جاه‌طلبی‌هاشون رو فراموش میکنن. دیگه نمیشه با صحبتهای احساسی مجابشون کرد که ایران گل و بلبله و با وجود شما نخبه‌ها گل و بلبل‌تر میشه. نمیشه قصه گفت از مملکتشون که فقط چندتا خار کوچیک داره که اصلا گل بی خار کجاست...! دیگه خودشون با همه وجود می بینن اینکه همش خار دار شد!
ولی من امیدوارم هم‌چنان...
کاملا می‌فهمم چه حسی دارین به این ماجرا...
پ‌ن: ولی خودمونیم! اینکه بچه‌ها زنگ می‌زنن و خبر قبولی یا موفقیتشون رو می‌دن، آدم یه حس خوب و عجیبی رو تجربه میکنه؛ انگار کن که تو قلبت یه پروانهٔ آبی‌یواش شروع کرده به آروم چرخیدن...